''Het zijn net mensen.'' Een fotoverhaal.

Het verhaal achter het concept ''de vluchteling''. De mens achter het concept, voorbij de angst en de vooroordelen. De echte verhalen van echte mensen, die ons laten zien wat een vluchteling is.

Ik zie hem aankomen, hij rent vol blijdschap en verwondering naar me toe. ''Kijk! Kijk! Een vogel!'' Als een wervelwind van verwondering en magie raakt hij iedereen in zijn omgeving. Hij lijkt boven de pijn te staan van wat hem is overkomen, en ziet slechts de onontkoombare schoonheid van het nieuwe begin. Hij kijkt, ziet, rent, plukt. Ik krijg een madeliefje in mijn handen gedrukt, en met een grote glimlach zegt hij ''alsjeblieft.'' Mijn hart groeit, ik glimlach en zeg: ''dank je wel''. Ik bedank hem niet voor zijn bloemetje, ik bedank hem voor wie hij is. De verwondering die in ons allen zit, om in elke situatie opnieuw te kunnen kijken. Om te zien wat er nog mooi is, nieuw is, te ontdekken is. De enorme kracht van de verwondering. Dank je wel.

Dit is Aous, hij is 3 jaar oud en komt uit Jemen, hij is hier samen met zijn vader Ahmed en moeder Aseel elf maanden geleden naartoe gekomen. Ze zijn gevlucht van geweld, oorlog en onveiligheid. Hieronder vertelt Ahmed zijn verhaal.

''Ik ben eerst gevlucht naar mijn buurland, dit leek de meest logische en veilige optie omdat daar de cultuur praktisch hetzelfde is als in mijn eigen land. Toen ik daar kwam, kwam ik echter voor een verrassing te staan. Ik mocht niet blijven, werd niet geaccepteerd en ik werd gezien als probleem, als binnendringer. Er werd ons geen asiel verleend, en wij moesten terugkeren naar ons land. De schok was enorm, hoe kon een land dat zo dicht bij het mijne lag mij zien als de vijand, hoe kon ik hier niet welkom zijn? Ik dacht altijd dat de verbinding en veiligheid bestond uit dezelfde cultuur, achtergrond en religie. Maar hier werd mijn gedachtegang ontkracht. Hier was mijn waarheid niet meer waar. Toen hebben we besloten om naar Nederland te komen, we hebben veel informatie opgezocht over de condities en vooral hoe er met vluchtelingen omgegaan wordt. Hoeveel racisme is er, wat is de situatie van het land? Wij kozen voor Nederland. Ik heb besloten om direct eerlijk te zijn bij aankomst op het vliegveld, en ik vertelde: ''wij zijn vluchtelingen, en wij komen hier om asiel aan te vragen.'' De reactie die ik toen kreeg heeft mijn leven veranderd. De man zei: ''Bedankt voor je eerlijkheid. Je bent nu veilig. Welkom thuis.'' Dit heeft mij zo diep geraakt, en ik wil ooit deze man nog bedanken als ik hem terug kan vinden. Om dit te horen te krijgen van een mens, zo ver van mijn eigen land, afkomst, gebruiken en geloof, heeft alles voor mij veranderd. Ik realiseerde mij op dat moment dat het niet onze afkomst of religie is wat mensen met elkaar verbind, het is onze menselijkheid. En deze boodschap, van acceptatie en liefde, zal ik verspreiden waar ik kan. Want het maakt dus niet uit waar je vandaan komt of wat je hebt meegemaakt, we zijn allemaal mensen in hart en ziel, en dat is wat ons verbind. Dat overstijgt alle verschillen en overtuigingen, en de acceptatie die je dan aan de ander kunt geven, kan iemands leven voorgoed veranderen.''

Hierboven zie je Ahmed. Bij het opschrijven van zijn verhaal krijg ik nog kippenvel en een brok in mijn keel. Hij heeft in levende lijve ondervonden hoe bijzonder het is als je een brug kunt slaan tussen twee mensen die zo verschillend zijn, en dat deze verschillen dan gewoon wegvallen. Er niet meer toe doen. Dit is de boodschap die ook ik wil verspreiden: we zijn niet anders. We zijn mensen. En zolang we geloof, achtergrond of cultuur tussen ons in zetten, zullen we nooit kunnen ervaren dat we één zijn. Zullen we niet kunnen ervaren dat ons hart de brug is tussen mensen, waar ze ook maar vandaan komen. En zelfs de oplossing is voor alle oorlog in de wereld. Onze menselijkheid is wat ons verbind. Allemaal. Zij zijn hier in afwachting van hun aanvraag tot asiel, en zij weten niet wanneer zij te horen krijgen of zij mogen blijven. Ze zitten in een kamertje met zijn drieën en leven constant in onzekerheid en angst. De situatie in hun thuisland is zodanig slecht dat teruggaan geen optie is. Maar zijn familie is daar achter gebleven. Ze waren niet in staat om te vluchten vanwege slechte gezondheid en de situatie in de omgeving. Het vliegveld is gebombardeerd, de wegen zijn bezet. En iedere keer als de telefoon gaat staat zijn hart even stil. Zal dit de keer zijn dat het slechte nieuws komt? Dat zijn ouders, zijn broer het niet hebben overleefd? Zij voelen zich verscheurd door constant in deze angst te verkeren, maar tegelijkertijd zijn ze zo blij dat ze in veiligheid zijn. Dat hun prachtige zoon misschien kan opgroeien in een land vol met mogelijkheden en veiligheid. Dat hij kan rondrennen in het gras, en zich verwondert over alles wat hij ziet. Ik zie dat zijn ouders opbloeien van de ongelooflijke kracht van hun zoon. De veerkracht en blijheid van dit jongetje zal ik nooit vergeten, als een stralende zon vol met licht schijnt hij in mijn hart. Een kind kijkt met verwondering, wat hij ook heeft meegemaakt. En dat is iets waar wij allemaal van kunnen leren. Laten we met verwondering kijken naar onze medemens, en ons openstellen voor het idee van verbinding. Laten we kíjken, echt kijken wie we voor ons hebben. Laten we zien; dat we allemaal mensen zijn.

Met dank aan de openheid, warmte en de kijk in hun ziel van deze prachtige mensen.

The in between No longer in danger But also not yet safe Constant fear and worry Doesn't make the pain go away The memories of what was The fear of what will be Keep me hanging In the in between